Micks Babbelbox!
26 februari 2024
U wil graag moeilijk doen? Dat kan ik ook…. Oftewel een verhaal over top service….
12 februari 2024
Gemeen, gemeen, gemeen!.... oftewel, wat een pech om Lesley te zijn....
Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik geen fan ben van carnaval en dat dat een understatement is. Vroeger als kind vond ik het nog wel leuk, dacht ik, totdat ik in een gesprek met een familielid laatst te horen kreeg: "als we jou kwijt waren, dan zat je in de garderobe in een hoekje met een berg jassen over je heen, met je handen over je oren.', dus tja.... vond ik het leuk?
Ik denk van wel. Ik heb in ieder geval wel leuke herinneringen aan carnavals optochten kijken. Het helpt waarschijnlijk ook een hoop dat wij carnaval in Zuid-Limburg gingen vieren en daar bij de optochten van allerlei lekkers en leuks uit de wagens werd gegooid, dus het was ook een soort van sport om zoveel mogelijk snoep te verzamelen (wat dan achteraf niet te eten, zo vies, was).
Ook heb ik leuke herinneringen aan feesten in zaaltjes met mijn ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Maar wat mijn familielid zei zal ongetwijfeld toch wel kloppen, want ook toen al was ik niet zo heel goed in drukte en veel prikkels.
Wat ik wel nog heel goed weet, is dat ik rond de pubertijd het irritant vond dat ik geen carnaval kon vieren met mijn vrienden en klasgenoten, omdat we in een ander deel van het land woonden en we traditiegetrouw nu eenmaal elk jaar naar Limburg gingen. Mijn zus en ik zeurden mijn ouders uren aan hun kop of we dit keer eens gewoon lekker thuis konden blijven, zodat we er ook eens bij hoorden. En jawel, we bleven thuis.
Eén optocht en één limonadebal verder, smeekten we of we de volgende dag alsjeblieft een échte optocht konden gaan kijken en zo vertrokken we die avond weer terug naar Limburg.
Maar toen mijn neefjes en nichtjes wat ouder werden en carnaval meer en meer met hun vriendengroepen gingen vieren, die ons uitlachten omdat we nu eenmaal geen dialect spraken, werd het minder leuk en uiteindelijk kreeg ik een hekel aan carnaval, snapte niet wat ik daar ooit leuk aan had gevonden en ben ik er nooit meer heen gegaan.
De Jongste Puber in mijn hoofd heeft ooit van lieve vrienden een Pikachu pak gekregen (nou ja, eigenlijk ik, maar dat is al gauw door hem geconfisqueerd) en dat wil hij dolgraag ook buiten aan, maar dat mag van Oudste Puber (en mij!!!) natuurlijk niet, want "hé, hallo, voor schut, je wéét toch, dahah!"
Maar één keer per jaar wordt Jongste Puber gelukkig, want met carnaval loopt iedereen 'voor schut' buiten en dan mag hij dat dus ook! Dus als Woonbegeleider komt (die ernstig besmet is met het carnavalsvirus), dan wordt er braaf een rondje gewandeld in Pikachu of Minion pak en is Jongste Puber gelukkig.
Dit jaar had Woonbegeleider ons 'warm' gemaakt voor een zogeheten 'lampjes optocht'. We houden dan nog steeds wel niet van drukte en carnaval, maar lampjes..... dat is toch wel té aantrekkelijk. En dus besloten we om het te gaan proberen.
Ruzie in mijn hoofd, tussen Jongste Puber en Oudste Puber over of we nou wel of niet het pak aan mochten, of dat we dan alsnog 'voor schut' gingen en dus werd Woonbegeleider geappt om de ruzie op te lossen. Toen die niet online leek te zijn, werd de vraag aan Carnaval vierend Wandelmaatje voorgelegd. En gelukkig belde Woonbegeleider later nog even om te bevestigen wat Wandelmaatje ook al gezegd had: Jongste Puber kon rustig zijn Pikachu pak aan doen, maar het hoefde niet persé het was allebei prima, met of zonder.
En dus gingen we in ons Pikachu Pak in de auto, in de regen, in het donker, naar een dorpje waar we de weg niet echt kenden. Maar dat ging allemaal goed. We liepen braaf achter andere verklede mensen aan en stelden ons op langs de route...
Jongste Puber gelukkig als Pikachu, Oudste Puber mokkend omdat hij zich voor lul voelde staan, ikzelf mijn best aan het doen om niet al vóór het begin overprikkeld te raken (en dus hardop steeds hetzelfde deuntje neuriënd...) en Lesley..... die keek haar ogen uit.
Naast ons stond een hond met een berenpak, dus Lesley waande zich in de zevende hemel!
We verplaatsten ons naar een iets strategischere plek en stonden naast een schattig (niet verkleed) meisje, dat ongeveer even groot en oud was als Lesley zelf....
De optocht begon, meer mensen, meer bewegende lampjes, meer (harde) muziek. Iedereen keek zijn (mijn) ogen uit en ik moest alle zeilen bij zetten om niet in paniek te raken en weg te rennen.
Al gauw kwam er een groep langs die snoepjes uitdeelden. En uiteraard kreeg het schattige meisje naast ons haar handen volgestopt. Lesley keek ernaar zei niks, zei (intern) heel blij: "hond is beer!" en het feest ging verder. De groep en wagen van Woonbegeleider kwam langs. Hij zag ons, kwam even hoi zeggen, met een 'lampjesstok' (Lesley vond hem maar eng met een bril en een biertje, maar die stok.... die was toch wel heel leuk!). Jongste Puber en Oudste Puber vonden het cool dat Woonbegeleider ze gezien had en ik kreeg op de vraag 'Enne?' (wat je kunt vertalen als: hoe is het, wat vind je ervan, joh, het is je gelukt enz.) er alleen maar uitgepiept 'druk hier'.
Anyway, Woonbegeleider moest weer door, en daar kwam wederom een groep met snoepjes voor het schattige meisje naast ons. Lesley keek en zei (intern) iets minder blij: "hond is beer!". Toen de volgende wagen ook nog zo'n zelfde lampjes stok als Woonbegeleider had uitdeelde en deze voor de ogen van Lesley in de handen van het schattige meisje duwde, kwam er alleen nog maar (intern) "hond" uit.
Gelukkig (voor mij) was het niet veel later afgelopen en zocht ik mijn weg terug naar de auto, waar ik eerst even een kwartiertje moest ontprikkelen (lees: keihard janken) voor ik veilig op weg naar huis kon. Jongste Puber en Oudste Puber hadden het hoogste woord en waren laaiend enthousiast, Lesley was stil....
Eenmaal thuis viel ik doodmoe in slaap. Maar na een paar uur werd ik wakker van een hysterisch huilende Lesley. Alle knuffels in bed gehaald om de hysterie wat te temperen en een gesprek mogelijk te maken in een poging erachter te komen wat er aan de hand was. Het antwoord was: "ik wil niet meer Lesley zijn!"
Oh jee, die hadden we nog niet gehad, dus met een slaaphoofd even schakelen en de juiste vragen zoeken/bedenken.
Waarom niet?
L:"Lesley zijn is niet leuk!"
Waarom is Lesley zijn niet leuk dan?
L: "gemeen, gemeen gemeen!"
Wat is er precies gemeen?
L: "Lesley wil ook!"
Ehm, wát wil jij ook?
L: "zwaard met lampjes en snoepjes en beerhond. Maar Lesley krijgt NI-HIKS! Gemeen, gemeen, gemeen!"
Ja... en daar kan ik weinig op zeggen, want het is ook gemeen als niemand je kan zien en niemand weet dat jij er ook bent en ook graag net zo'n mooie lampjes stok als Woonbegeleider had, had willen hebben en dat jij snoepjes óók lekker vindt.
Life is unfair.
Wat een pech om Lesley te zijn!
foto: eigen maaksel, leukste wagen in de lampjesoptocht 😉 |
8 december 2023
Even bijtanken…. Oftewel: wat een week.
Pfff…. Het was me het weekje wel. En ik merk dat ik het echt even moeilijk heb momenteel.
Afgelopen maandag mocht ik m’n nieuwe paspoort ophalen en dat was voor mij op zich een feestelijk moment. Met dat paspoort kon ik ook door naar de oranje gekleurde bank om mijn rekening weer van mij te maken, want dat kon alleen in persoon, in het (enige) kantoor hier in de stad.
Maar daar zat een medewerkster die me heel duidelijk liet weten dat zij mijn verzoek totale onzin vond en helaas heeft ze meer energie gestoken in mij dat duidelijk te maken dan in haar werk daadwerkelijk uit te voeren, want nog steeds staat m’n bankrekening op ‘mevrouw’, terwijl dat juist hetgeen was wat ik kwam veranderen.
En hoewel ik dacht dat ik nu onderhand best wel wat gewend was en dat ik inmiddels best een stuk beter met dit soort bullshit kan dealen, was ik echt compleet van de kaart na dat bezoekje. Niks geen feestje, maar me behoorlijk klote voelen.
Het liefst stap ik over, maar dat levert nog meer ‘regel’ zaken op en juist dat geregel geeft me mega veel stress. Maar terug gaan naar dat kantoor en wederom de strijd aan moeten gaan om m’n gegevens goed aan te laten passen, krijg ik nu ook even niet voor elkaar. Kortom…. Dat schiet niet op.
Het feit dat er momenteel (al weken) dagelijks een boel bouwvakkers in, om en op mijn woning lopen, die in mijn ogen extreem vroeg beginnen (7.30u) helpt ook niet echt mee.
Nou slaap ik normaal gesproken al niet zo goed en niet zo veel, maar nu haal ik amper drie uur per nacht. En zonder genoeg slaap vind ik het leven altijd een stuk ingewikkelder dan het eigenlijk zou moeten zijn. En daar heb ik vandaag even heel veel last van.
Ik ben moe…. Doodmoe eigenlijk. En dat maakt me wiebelig en dat is in deze tijd van het jaar niet zo handig want ik vind december altijd ingewikkeld en het is doorgaans de maand waarin ik onderuit ga.
En dat wiebelige maakt dat ik enorm baal van mezelf. Ik vind namelijk oprecht dat ik het super goed doe momenteel en daar ben ik ook écht trots op (en als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik dat zelden van mezelf zeg en vind), maar als één zo’n klein dingetje me dan toch weer zó onderuit kan halen, dan krijg ik het gevoel dat ik mezelf overschat. Dat ik het helemaal niet zo goed doe als ik zelf denk, of dat ik helemaal nog niet zo goed kan dealen met dingen als ik mezelf wijs wil maken. Kortom, dat ik en alles aan mij fake is.
Ik weet ook wel, als ik probeer om van een afstandje te kijken, dat het niet maar ‘één klein dingetje’ is, maar dat er een heleboel ‘dingetjes’ tegelijkertijd op me afgevuurd worden. Dat ik de hele dag lawaai en mensen om me heen heb, waardoor ik de hele dag door overprikkeld ben en nauwelijks tijd krijg om af te schakelen. Mijn brein krijgt momenteel geen rust en dat maakt me even extreem kwetsbaar.
Ik ben bezig met gro(o)t(s)e stappen in m’n leven, waarvan de mensen om me heen blijkbaar die grootsheid niet kunnen zien, voelen of begrijpen. En dat maakt me verdrietig en eenzaam want in je eentje iets zó groots vieren is toch een beetje sneu en voelt niet als een feestje.
Kortom…. Vandaag voel ik me verdrietig, alleen en ben ik doodmoe. En toen de laatste bouwvakkers vanavond van het dak af kwamen, in hun busje stapten en de straat uitreden, keek ik ze met tranen in m’n ogen na.
Eindelijk weekend. Eindelijk bijtanken.
Foto: internet |
1 december 2023
Hiep hiep hoera! ….. oftewel: een klein feestje.
16 november 2023
Nog één nachtje slapen….
Nog één nachtje slapen en dan is het zover. Dan wordt mijn naam en geslacht officieel gewijzigd. En hoewel het eigenlijk een simpele kwestie is van wat lettertjes veranderen, is het voor mij toch eigenlijk wel een big thing!
De afgelopen week kon ik niet zo goed voelen of benoemen of dit nou een goed 'thing' was of niet en ook nu op dit moment weet ik dat nog steeds niet zo goed. Het voelt in ieder geval als een noodzakelijk 'thing'.
Morgen verandert de door mij zo gehate 'v' op mijn paspoort (nou ja, morgen op mijn geboorte akte, maar daardoor wat later dus ook op mijn paspoort) in een 'm'. En hoewel ik heel blij ben dat het dadelijk niet meer een 'v' is, merk ik ook dat ik niet zeker weet of dat die 'm' 100% op z'n plek is en dus goed voelt.
Één ding weet ik al die tijd wel heel zeker: ik voel me zeker geen vrouw, maar ik voel me ook niet echt een man. Ik ben dan wel al ruim elf maanden aan de testosteron en hoewel ik de veranderingen die dat met zich mee brengt heerlijk vind en daar oprecht blij mee ben, heb ik toch ook het gevoel dat ik nooit helemaal een man zal zijn.
Dat hoeft van mij ook niet, ik ben namelijk gewoon mezelf: Mick. Dat ben ik vandaag en dat zal ik morgen na mijn afspraak bij de gemeente ook nog zijn. Daar is niks mis mee.
Het liefst zou ik een 'x' willen in mijn registratie (en nog liever helemaal geen registratie), maar het verkrijgen van die 'x' is in Nederland nogal een dingetje. En stel dat het je lukt om (via de rechter) een 'x' te krijgen, dan is onze maatschappij (en die van de meeste landen om ons heen) daar nog niet echt op voorbereid.
De reden waarom ik van 'lettertje' wil veranderen, is om minder dysforie te ervaren. Mevrouw levert mij namelijk acuut buikpijn, verdriet en een hoop boosheid op (=dysforie), gewoon omdat ik aan alles voel dat het niet klopt. Een beetje als wanneer ik met mijn linkerhand moet schrijven, terwijl alles in mij voelt dat ik rechtshandig ben! Bij meneer maakt mijn hart een huppeltje (=euforie). Kortom, hoewel ik het gevoel heb dat die 'm' ook niet helemaal klopt, levert het me minder stress op dan de 'v' doet.
Die 'x' zou voor mijn gevoel het meeste kloppen, maar omdat de maatschappij daar nog niet zo op ingesteld is, zou dat met zich meebrengen dat je telkens opnieuw aan de telefoon moet hangen (=stress), dingen moet uitleggen (=stress), en eigenlijk continu aan het vechten bent (= nog meer stress). Vechten om te mogen zijn wie je bent, vechten om te mogen bestaan. Tja, en dat laatste punt (vechten voor bestaansrecht) is eigenlijk al ruim 40 jaar een thema in mijn leven, daar ben ik moe van en daar wil ik vanaf. Dus voor nu kies ik voor datgene dat mij de minste stress en dysforie oplevert: de 'm'.
Maar met het veranderen van dat lettertje veranderen er van de ene op de andere seconde een hoop dingen:
- ineens ben ik dan geen hetero meer maar homo (niet dat dat wat uitmaakt verder)
- ineens mag ik 5x bloed geven in plaats van 3x (blijkbaar kan mijn bloed straks lezen)
- ineens moet ik meer gaan betalen voor bepaalde verzekeringen.
- ineens ben ik een 'viezerik' als ik in een speeltuin vriendelijk lach of praat tegen een kindje.
Voor de meeste mensen is het maar een lettertje en dus iets kleins. Voor mij is dat lettertje (gevoelsmatig en in de praktijk) iets heel groots.
Nog één nachtje slapen....
foto: internet |
25 oktober 2023
Op bezoek bij de plaatselijke Vampier…..een verhaal over sociale voelsprieten of juist het gebrek daar aan…
16 oktober 2023
Leven op de rand van een mijnenveld...oftewel: een verhaal over ptss
Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik in mijn leven best wel wat dingen heb meegemaakt. Dingen die ik beter niet had kunnen meemaken. En als je me nog beter kent, dan weet je dat ik daar in mijn huidige volwassen leven, nog steeds best wat last van heb.
Dat ik stemmen hoor die anderen (schijnbaar) niet kunnen horen, zou inmiddels echt geen geheim meer moeten zijn. En als je mijn boek gelezen hebt, of gewoon hier al langere tijd mee leest, dan zou het ook geen nieuws moeten zijn, dat die stemmen veel te maken hebben met de dingen die ik mee maakte, mijn trauma's. Maar dat is niet het enige waar ik vandaag de dag nog last van heb.
Waar ik het niet zo vaak over heb, zijn de nachtmerries, de flashbacks en de herbelevingen. Ik heb het er niet over, niet omdat dat geheim moet blijven, maar vooral omdat het niet de leukste verhaaltjes oplevert (niet dat dat moet, maar toch, ik ben er ook niet op uit om anderen te traumatiseren met mijn schrijfsels). En zelfs als ik heel goed en hard nadenk over hoe ik zoiets inhoudelijk nou in een blog-proof jasje zou kunnen gieten, dan weet ik daar niet zo één, twee, drie een antwoord op. En dus heb ik dat nog nooit/zelden gedaan. En ook vandaag zal ik dat niet doen.
De laatste weken/maanden heb ik extreem veel last van nachtmerries en flashbacks. Ik noem dit overigens doorgaans 'filmpjes'. Normaal gesproken zijn ze er ook wel, maar dan is het 'redelijk hanteerbaar', dan voelt het alsof ik er op de een of andere manier een soort van controle over heb (wat een illusie is, maar toch). Iets met (letterlijk) ademhalen en doorgaan. Maar er zijn periodes waarin dat niet meer zo makkelijk gaat als dat ik het zojuist opschreef. En dit is dus zo'n periode.
Het vreemde is dat het begon met één specifieke trigger, oftewel iets wat de herinnering uitlokt. Zo'n trigger kan van alles zijn: een beeld, een geur, een geluid, een gevoel, een voorwerp, een persoon noem maar op. In mijn geval was het dit keer de combinatie van een vlieg en een spin. De details van het filmpje zal ik jullie besparen, die zijn ook niet zo belangrijk voor wat ik wil vertellen.
Deze twee beestjes zorgden er in een nano seconde voor dat ik niet meer de volwassen Mick was, maar dat ik ongeveer zes jaar oud was. Op dat moment bestaat de volwassen Mick niet meer, de huidige omgeving waarin ik leef niet meer, maar alles wat ik zie, hoor, ruik en proef is de wereld waarin die zes jarige Mick die dit voorval meemaakte toen leefde. En voor het eerst in hele lange tijd bevroor ik en kon ik hier niet meer uit mezelf uitkomen, wat (voor mij) betekent dat ik een boel tijd kwijt raakte (een paar dagen).
Die triggers zijn irritante dingen, ze zijn namelijk overal en altijd. Je hebt er die heel duidelijk aanwezig zijn en die min of meer voorspelbaar zijn. Deze vind ik persoonlijk het 'fijnst' omdat je je op deze enigszins kunt voorbereiden en ze zelfs soms kunt vermijden. Maar uiteraard is dat echt niet altijd mogelijk en werkt het ook écht niet altijd zo simpel en perfect als ik het net schreef, want het nare van dat hele ptss gebeuren is het onvoorspelbare karakter.
Er zijn echter ook triggers die verborgen zijn, die je niet kunt zien aankomen, die je niet kunt voorspellen en waarvan je misschien niet eens weet dat ze een trigger zijn. En ik merk dus de laatste tijd dat dat er stiekem een heleboel zijn. Overal in mijn leven duiken ineens onverwacht allerlei triggers op, ook als die er voorheen in dezelfde plaats en situatie nog niet waren. En dat is erg naar (understatement of the year).
Ik vroeg me af hoe ik aan mijn hulpverleners of andere mensen in mijn omgeving kon uitleggen hoe het momenteel voor mij voelt en werkt. En ik geloof dat de volgende vergelijking wel redelijk in de buurt komt.
Voor mij (en dit is dus puur persoonlijk en niet voor iedereen met ptss geldend) voelt het hebben van ptss een beetje als leven op de rand van een mijnenveld. Je balanceert in je dagelijkse leven op die rand en dat gaat meestal goed. Maar soms gebeurt er iets, bijvoorbeeld slaapgebrek, of een zuchtje wind (tegenslag), waardoor dat balanceren niet meer zo soepel gaat, je je evenwicht verliest en je over de rand kukelt het mijnenveld in.
Terwijl je het veld in kukelt land je op een mijn, die onmiddellijk ontploft (flashback), maar die jou zelf niet vernietigt. Maar de scherven van de mijn, komen elders in het veld terecht en landen op een andere mijn, die ook ontploft (volgende flashback), weer scherven de lucht in blaast die weer landen... enzovoorts.
En terwijl jij in dat veld beland bent en ziet hoe al die mijnen één voor één ontploffen durf je je niet goed meer te bewegen omdat je bang bent dat je weer op een volgende voor het oog onzichtbare mijn trapt. Misschien beweeg je ook wel niet in de hoop dat als je maar lang genoeg stil blijft zitten/staan, dat alle rondvliegende scherven ervoor zorgen dat er uiteindelijk geen mijn meer over is die nog kan ontploffen en je met een gerust hart veilig het veld uit kunt stappen omdat er geen 'ontploffingsgevaar' meer is.
Ik denk dat dit beeld, van een mijnenveld, wel redelijk goed weergeeft hoe ik mijn ptss in dit soort periodes beleef. Nogmaals, dit is MIJN ervaring en hoeft niet voor iedereen met ptss zo te zijn. Geen mens is immers hetzelfde en iedereen beleeft dingen op diens eigen manier.
Maar ja, ik weet gelukkig natuurlijk niet precies hoe een écht mijnenveld eruit ziet en hoe dat werkt....
Wat ik wel zeker weet is dat ik hoop dat dit heel snel minder wordt, want ik vind het uiterst vermoeiend.
foto: gevonden op internet |